Oud en Nieuw

Een mooie dag om eens goed te kijken naar wat je hebt geleerd, en waar je dankbaar voor bent.
Ook om afscheid te nemen van dingen die OUD voor jou zijn. Misschien heb je dit jaar afscheid genomen van een aantal oude overtuigingen, patronen, of gewoontes.
Vaak staan we hier niet al te lang bij stil maar willen meteen door naar het volgende, wat anders zou moeten….
Gun jezelf vandaag eens de tijd om rustig op te schrijven wat je allemaal hebt geleerd, je zal vast versteld zijn.
Daar dankbaar voor zijn, maakt dat je je zacht en liefdevol voelt.
En dit is een goede uitgangspositie om weer vol plezier en goede moed 2011 in te gaan.

Misschien vind je het leuk of behulpzaam om dit met een ritueel af te sluiten.
Je kan ook kijken wat je in 2011 NIEUW wilt doen, anders wilt doen, wilt leren.
In zachtheid, en vertrouwen dat er weer de juist hulp zal zijn.
Voor jou & iedereen.

Ik hoop jou (weer) te mogen ontmoeten in 2011.

Je bent nooit Alleen

Iedere grasspriet heeft zijn Engel die zich eroverheen buigt en fluistert: “Groei, groei’ - De Talmoed

Voel jij je ook vaak alleen, ongezien en onbegrepen, in de ban van eetproblemen?

Tatjana: “het voelt vaak zo alleen, niemand weet dat ik me bijna dagelijks vol vreet. Dat ik me zo eenzaam en onbegrepen voel. Ik durf het alleen aan niemand te vertellen, het voelt alsof ik de enige ben met dit probleem”

Onder je eetproblemen, spelen eigenlijk altijd andere problemen. Meer wezenlijke zaken kunnen naar boven komen: onzekerheid, je omgeving niet durven vertrouwen, maar ook bijvoorbeeld een diep gevoel van afgescheidenheid.
Afgescheidenheid voelt altijd pijnlijk, het is niet onze natuurlijke staat. Alle saboteurs zorgen er ook voor dat we ons afgescheiden voelen.
Voor sommige mensen is het proces van ‘uit de ban’ van eetproblemen komen, ook een spiritueel proces. Wat ik daarmee bedoel is dat het tevens een ontwikkeling inhoudt van liefdevol leven, of liever gezegd van LIEFDE LEVEN. Ik zie spiritualiteit vooral als’worden wie je werkelijk bent’. In mijn ervaring is dat liefde, stilte, verbinding, voorbij het ego.
Wij zijn niet het ego, al onze verlangens, ons IK-je….nee, in wezen zijn wij liefde. Liefde, ziet er voor mij zo uit: daar waar alles mag zijn, daar waar alles goed is, waar het stil is, waar geen oordelen zijn, waar alles stroomt, waar zwart is, waar wit is, daar waar alles ontvangen kan worden (ook onze zwarte kanten, vervelende situaties, de dood, etc.). Het is er wit, er is verbondenheid, er zijn spirituele wezens…..het leven vraagt ons eigenlijk om steeds daar naar toe te gaan, naar terug te keren. Zo bezien kunnen eetproblemen, juist een uitnodiging zijn, om terug te keren naar je Ware Ik.
Het kan erg helpen om hulp te vragen, en dan niet eens aan iemand in je omgeving, maar juist aan iets groters dan jou, dan ons. Vraag hulp, geef je over, je hoeft het namelijk niet alleen te doen. Juist als je hulp gaat vragen, zal je dat merken.
Word nederig, jij kan het niet oplossen, ja, misschien op het ego/denken niveau kan het wat makkelijker worden.
Maar de grootste ontspanning ontstaat als je je aan een andere plek durft over te geven. De plek van Liefde in plaats van angst.
Trek eens eens een engelen kaart (op www.orakelkaarten.nl). De antwoorden zullen je verbazen.
Maar ook: trek de tijd uit om de stilte op te zoeken, ga de natuur in. De sneeuw geeft je daar nu zoveel in- het vertragen, de stilte. Het zal je allemaal helpen om de weg naar terug naar huis te vinden.

Dingen op jezelf betrekken

Wie in jou betrekt dingen op zichzelf?
Is dat "de onzekere", "het bange kind"?
Of is dat je "volwassen deel"?

Je ziet het vaak al bij kinderen ontstaan, er zijn kinderen die dingen altijd op zichzelf betrekken: een vriendje wil niet spelen, en ze denken dat dat aan hun ligt. Dat zij niet voldoen. En er zijn ook kinderen, die hun schouders ophalen, en die een ander vriendje vragen.
Tot welk Kind behoor jij?
Betrek jij dingen vaak op jezelf? Of kan je het meer feitelijk zien?
Zoals een volwassen Vrouw/Man…

Vaak hangt het ook samen met de overtuiging ‘ik voldoe niet’ of ‘het ligt aan mij’.
Dit is vaak iets wat al in de jeugd is opgelopen.

Anne vertelt: “ik werd vroeger geslagen door mijn moeder, en ik begreep daar niets van, in mijn ogen deed ik helemaal niets verkeerd. Bij mij is er toen ingeslopen dat het wel aan mij zal liggen’.

En zo gaat een ‘overtuiging’ met jou aan de haal, want Anne is toen steeds gaan zien, bijna gaan bewijzen, dat dingen wel aan haar liggen. De self-fulfilling prophecy…

Het mooie is, dat als je eerst erkent dat dit is hoe jouw systeem werkt, dat dit is hoe jij het heb geleerd - er veel meer ontspanning kan ontstaan.
Je hoeft dit niet meteen te veranderen…maar je kan wel rustig onderzoeken of deze gedachte nog steeds waar is: ‘ligt het aan jou’?
Een mooie manier daarvoor zijn de 4 vragen van Byron Katie.
Je zal merken dat de overtuiging wat losser wordt, dat je ook kan gaan geloven dat het helemaal niet aan jou ligt.

Soms kost dit even tijd, en soms moet je al heel snel lachen om deze overtuiging!

Ik onderzoek ze graag met jou,

Hartelijke groet,
Joan Bieger

Volwassen worden

Graag deel ik met jullie dit verhaal van Claudia....het beschrijft zo mooi de weg van Volwassen worden, zij noemt dit ook een paar keer.

Citaat van Claudia:
“Heb net m'n mail van gisteren nog even doorgelezen en wat me vooral bijblijft en vandaag ook weer opvalt is het slinkse automatisme waarmee de regelgever mij als het ware dirigeert. Ook vandaag is hij bijna als een continue schaduw bij me en ik moet echt moeite doen om te zorgen dat hij m'n ware ik niet overschaduwd...En het voelt zo irritant maar toch ook heel vertrouwd, vertrouwder dan de ware ik eigenlijk (maar de ware ik voelt wel VEEL prettiger, het is een totaal andere vibe van waaruit ik dan handel).
Blijft een intens proces om al je handelingen ineens zo te doorzien en vaak ook nog niet weten hoe ik anders kan handelen dan vanuit de regelgever, imagogevoelige of vluchtende.....Wat ik me nu ook realiseer is dat de eetbuien voor mij altijd een overduidelijke manier waren (en soms ook nog zijn) om te vluchten voor grote-mensen-gevoelens (angst, verdriet, leegte, woede), maar dat het onder controle willen houden van m'n eten en lijf dat eigenlijk net zo is.
Ik kan niet zeggen waar ik nu precies voor vlucht (kan wel herleiden waaruit het ontstond toen ik jonger was en daar ontstaat nu toch ook wel meer 'begrip' voor, hoewel het oordelende naar mezelf ook wel heel sterk terugkomt steeds). Het is niet iets heel tastbaars, maar uiteindelijk kom ik denk ik toch terecht bij de vlucht voor een oordeel/afkeuring van mezelf, gebrek aan volledige zelfacceptatie eigenlijk....jeetje wat raakt het me als ik dit schrijf, ik schiet helemaal vol. Ik ben ZO bang voor mezelf dus, voor m'n volledigheid, m'n complete ik in karakter/lijf/gevoelsleven en ook wel m'n kracht (moet ook weer denken aan de inauguratiespeech van nelson mandela).
Misschien wel bang om te ontdekken wie ik werkelijk ben als volwassen vrouw, heb mezelf toch klein gehouden in vele opzichten...niet in alle, want ik zie ook abslouut dat ik wel voor sommige delen van mezelf en het leven verantwoordelijkheid durf te nemen en dat aankan (moederschap, volwaardige liefdesrelatie, pure vriendschappen etc), maar het gaat denk ik juist om het niet willen voelen van bepaalde onderdelen van mezelf en het leven, de totaliteit gewoon lastig vinden.
Zie nu ineens het beeld voor me van een cartoon waarin ik als een stripfiguurtje heel hard in m'n eentje achter mezelf aanren in een soort cirkelvormige renbaan en vonken en stofwolken achterlaat en niet meer weet hoe ik moet stoppen en me achtervolgd voel door m'n eigen stofwolken....een soort continue wedstrijdje/race met mezelf en mijn eigen bedachte spelregels, niet verder kijkend dan de renbaan waar ik me in bevind omdat de grote wereld daarbuiten wel heel erg lonkt, maar ook eng is want dan moet je echt op jezelf vertrouwen omdat je de weg niet kent....."

Volwassen worden……..

1 van de uitdagingen/doelstellingen van de begeleiding bij eetproblemen - is dat je leert volwassen te worden, op eigen benen te gaan staan. Vaak leven we nog vanuit een kind-deel, en hebben we door ons verleden, door onze eetproblemen niet geleerd om volwassen te worden. Zo zie je vaak dat mensen met eetproblemen nooit echt gepuberd hebben, of juist zo erg, dat er geen weg meer terug was naar huis.

Het volwassen worden vergt een veilige omgeving, een moeder schoot waar je op terug kan vallen, als het je eventjes te veel wordt. Om daarna er weer zelfstandig op uit te gaan.
Pas dan kan je zelf gaan laten zien, je kleur gaan bekennen, en intimiteit met jezelf en ander aangaan. Als laatste fase hoort daar de volwassenheid/zelfstandigheid bij.
In de begeleiding vind ik veiligheid dan ook essentieel, vandaar uit kan je stappen gaan maken, en kan je kleur gaan bekennen!
Dit proces van veiligheid - eigenheid - intimiteit - zelfstandigheid, is een proces wat we vele malen in ons leven doorlopen. Het is nooit te laat om dat te leren. Dat vind ik zelf zo’n mooi uitgangspunt van de haptotherapie.
Als je leert om veiligheid in jezelf te gaan ervaren, dan is het ineens heel anders omgaan met de wereld, en met je eetproblemen.
Vandaar dat ik graag met aanraking, positiebepaling uit de haptotherapie werk.
Om de zo broodnodige veiligheid in je zelf aan te gaan boren.

Ik mocht dit bijzondere mailtje van een cliente aan jullie laten lezen. Het laat zo mooi de weg naar volwassenheid - die deze dappere vrouw aan het lopen is - zien.

Je eigen kind gaan dragen....Volwassen worden

Dit prachtige beeld is door Femke gemaakt - Villa Terre Panache

Thuiskomen bij jezelf

Thuiskomen bij jezelf

“Uit de ban van je eetbuien” komen, heeft voor mij veel te maken met een proces van volwassen worden, van op eigen benen gaan staan, van kleur bekennen…..wat uiteindelijk leidt tot een THUISKOMEN bij je zelf.
Dit zijn vaak woorden, die pas betekenis voor jou gaan krijgen, als je het daadwerkelijk mee maakt. Dit is een proces, wat meestal enkele jaren in beslag neemt. Een weg van vallen en opstaan.
Tegelijkertijd is het een proces wat zo dankbaar stemt, want wat is er mooier dan ook daadwerkelijk bij jezelf thuiskomen?
Voor mij betekent dit zowel een thuiskomen in je lichaam, in jezelf, dus dat je echt je lichaam gaat bewonen, en daardoor ook veel meer contact hebt met de gevoelens die in jouw leven.
Alsook een thuiskomen, meer in spirituele zin. Waardoor je meer verbinding met iedereen, en vooral ook met jezelf ervaart.
Het is een ‘relatie aangaan met jezelf’, intiem worden met jezelf. Dat als voornaamste uitgangspunt hebben in plaats van de buitenwereld.

Dit thuiskomen in jezelf, maakt dat je je veiliger voelt, gesteund, ontspannen. Je leeft in een staat waarin jij goed bent, waarin anderen goed zijn, en waar eigenlijk alles is zoals het is. Het label goed of fout vervalt, je kan zijn met wat er is.
Het is mijn visie dat iedereen in de wereld recht hier op heeft: thuiskomen bij jezelf.
Om zo een mooiere, meer leefbare wereld met z’n allen te creëren.
En vooral wij, in de westerse wereld, hebben de middelen, en de mogelijkheden om ons hier mee bezig te houden. Laten we dan ook die verantwoordelijkheid nemen!

Irrationele gedachten

Vorige week tijdens de cursus: “Je eetbuien de baas’ - werd mooi zichtbaar hoe we ons laten beheersen door gedachten die niet waar zijn.
Zo hadden twee vrouwen allebei de gedachte: ‘als ik eten afsla op een feestje, vind de gastvrouw dat niet leuk’.
Door deze gedachte aten ze allebei steevast meer op een feestje, dan ze eigenlijk wilden.
Deze gedachte was bij allebei zo sterk, dat ze de gedachten ook echt, voor 100% geloofden.
Ik vroeg hen die gedachte eens te onderzoeken, met behulp van een aantal vragen:

Is het waar? Vroeg ik. “Ja“, zei de ene, “Nee“, zei de andere.
Wat voel en doe jij als je deze gedachte geloofd?
Is deze gedachte ondersteunend bij jouw proces?
Wie zou je zijn zonder deze gedachte?

Al snel zag ik een glimlach doorbreken op het gezicht van de ene vrouw, de realisatie dat het helemaal niet klopt wat we denken, brengt vaak een glimlach op ons gezicht!
Al zit er maar 1 barstje in ons foutieve denken, dan kan je al niet meer met 100% zeggen dat iets waar is.
Mijn ervaring is dat we de hele dag door eigenlijk irreële, onware gedachten denken.
Steeds weer deze uitdagen, en je afvragen of het waar is, is essentieel in mijn beleving.
Op die manier leer je anders naar de wereld en jezelf kijken.
Je gaat inzien en ervaren dat heel veel van wat je denkt, gebaseerd is op oude gedachten, overtuigingen. Vaak zijn deze gedachten ook universeel, zo hebben we allemaal wel eens de gedachten: ‘ik ben niet de moeite waard’ of een variant daarvan.

Er zijn verschillende manieren om gedachten te onderzoeken. Byron Katie met haar 4 vragen, is een fijne manier. Ook heeft Joanna Kortink in haar boek Uit de ban van de eetbuien in H2 op p. een vragenlijst voor ons opgeschreven.

Enkele veel voorkomende gedachten die ik in de praktijk hoor:
Het gaat me nooit lukken
Dik (of dun) zijn past beter bij mij
Ik moet veranderen
Ik ben niet goed genoeg
Anderen zijn beter
Ik voldoe niet
Ik ben waardeloos

Welke gedachten zingt er vaak in jouw hoofd?

Jebentmooi.nl

Mag ik jullie uitnodigen om deze site te bekijken?
En mee te doen met deze mooie actie......om zo de mooiheid in anderen en onszelf te leren zien!

Als je gewend bent om op een negatieve manier naar jezelf te kijken, is het goed om wat meer aandacht te gaan besteden aan de mooie kanten in jezelf.
Ons zelfbeeld is vaak ernstig verstoord geraakt door het bezig zijn met eten, ons figuur, gewicht etc.
Jebentmooi.nl kan ons, en anderen, daarbij helpen.
Er staat ook een mooie oefening op: ' met andere ogen naar jezelf kijken '.
Veel plezier ermee!

JA zeggen tegen jezelf

JA!

Wil jij ook vaak liever iemand anders zijn dan wie je bent?
Al eerder schreef ik erover in mijn blog.
Het tegenovergestelde van ‘iemand anders willen zijn’ dan wie je bent is in mijn ervaring:
Ja zeggen tegen jezelf.

Stel maar eens voorzichtig de vraag aan jezelf: kan ik volledig Ja zeggen tegen mezelf?
En kijk welke gevoelens, saboterende stemmetjes om hoog komen?
Maar misschien is er ook een gevoel van binnen die daar inderdaad bevestigend op kan antwoorden. Of misschien voel je een verlangen hiernaar omhoog borrelen?
We beschikken allemaal over een diepe wijsheid in ons, en die diepe wijsheid zegt onvoorwaardelijke Ja tegen onszelf. Ja, tegen onze patronen, Ja tegen ons lichaam, Ja tegen onze minder leuke kanten, en Ja tegen ons leuke kanten….
Hoe meer we JA tegen onszelf kunnen zeggen, en dan ook van DIEP binnenuit, hoe liefdevoller we gaan leven, zowel naar onszelf toe, als naar de ander toe.
En probeer ook eens om ook JA te zeggen tegen het feit dat je het misschien nog niet kan.
Zondag 28 november a.s. geef ik hier een inspirerende dag over – een dag waarop je dit van binnen kan gaan ervaren.
Niet vanuit je hoofd, maar hier echt contact mee kan maken vanuit je gevoel.
Dit alles begint met een intentie om dit ook echt te willen, om je niet meer door de buitenwereld te laten voeden, maar echt door jezelf. Door van binnen te weten en te ervaren dat jij oké bent. Dat je helemaal JA tegen jezelf kan zeggen.

Tip: zet de datum van de workshop in je agenda, en schrijf je in via de mail!

Overtuigingen

De manier waarop jij denkt, en hoe jij over jezelf en de wereld denkt bepaalt voor een groot deel wat voor leven je leidt.
Het is niet altijd eenvoudig om er achter te komen wat voor overtuigingen je hebt, en aan de andere kant ook weer wel.
Hoe dan?? Door te kijken wat voor oordelen jij over anderen hebt, kom je er achter hoe jij over jezelf denkt - en wat je bijvoorbeeld wel of niet mag.

Praktijk voorbeeld: Irma (29 jaar) heeft veel moeite met vrouwen die ruimte innemen, die veel aan het woord zijn. Elke keer ergert zij zich daar rot aan, en heeft ze daar een oordeel over. Dit geeft haar een vervelend gevoel, een afgescheiden gevoel, want ze wil eigenlijk geen oordeel daar over hebben.
Toen ik haar vroeg: mag jij eigenlijk van jezelf ruimte innemen? Brak zij in tranen uit. Want dat is iets wat zij absoluut niet mag van zich zelf. Na wat doorpraten, kwam zij achter de volgende overtuiging: ‘ ik ben niet de moeite waard’.

Ons oordeel over de ander gaat eigenlijk ALTIJD over onszelf. Hoe bevrijdend is het dat eigenlijk iedereen slechts een spiegel is om te ontdekken wat er in jou nog leeft aan overtuigingen, gevoelens, ideeën.
Andersom is het ook zo: als jij iemand heel geweldig vindt, dan bezit jij zelf die kwaliteit ook, al is die misschien nog wat onder bedolven.

Overtuigingen loslaten, veranderen is , denk ik, wel iets wat ons hele leven lang een rol speelt. Byron Katie doet dit heel mooi met behulp van 4 vragen die zij ons stelt (www.bryonkatie.org). De eerste vraag is: is het waar? Dit is eigenlijk ook de basis van de cognitieve therapie. Om steeds te onderzoeken “is het waar?” wat we denken, en dan blijkt er zoveel (!) NIET waar te zijn. Maar we leven wel een leven wat gebaseerd is op de onjuiste dingen die we denken.

Bij eetproblemen speelt dit ook een hele grote rol, en een belangrijk onderdeel van de therapie is dan ook ons “onjuiste” denken in “ondersteunend” denken te veranderen….
Dit kan op verschillende manieren:
Met voice dialogue, met Byron Katie, met cognitieve therapie,
EFT (www.emotionelebalans.nl), familieopstellingen, emotioneel lichaamswerk (www.venwoude.nl).

Vraag aan jou:
Wat is jou aller-diepste overtuiging NU op dit moment over jou?
Als je niets weet, kun je vragen aan jezelf, als ik nou moest kiezen tussen: “ Ik ben o.k.; of “Ik ben niet o.k.” - waar zou ik dan voor kiezen?

Wat als we nou goed genoeg zijn zoals we zijn?

In navolging op mijn vorige bericht; deel ik graag met jullie de site van Oriah Mountian Dreamer. Zij heeft onderstaand prachtige gedicht gescheven.
Ook gaat zij ervan uit dat we al goed genoeg zijn, we hoeven niet te veranderen, we hoeven ons alleen maar te herinneren wie we in wezen zijn.


The Invitation by Oriah

It doesn’t interest me
what you do for a living.
I want to know
what you ache for
and if you dare to dream
of meeting your heart’s longing.

It doesn’t interest me
how old you are.
I want to know
if you will risk
looking like a fool
for love
for your dream
for the adventure of being alive.


It doesn’t interest me
what planets are
squaring your moon...
I want to know
if you have touched
the centre of your own sorrow
if you have been opened
by life’s betrayals
or have become shrivelled and closed
from fear of further pain.


I want to know
if you can sit with pain
mine or your own
without moving to hide it
or fade it
or fix it.


I want to know
if you can be with joy
mine or your own
if you can dance with wildness
and let the ecstasy fill you
to the tips of your fingers and toes
without cautioning us
to be careful
to be realistic
to remember the limitations
of being human.


It doesn’t interest me
if the story you are telling me
is true.
I want to know if you can
disappoint another
to be true to yourself.
If you can bear
the accusation of betrayal
and not betray your own soul.
If you can be faithless
and therefore trustworthy.


I want to know if you can see Beauty
even when it is not pretty
every day.
And if you can source your own life
from its presence.


I want to know
if you can live with failure
yours and mine
and still stand at the edge of the lake
and shout to the silver of the full moon,
“Yes.”


It doesn’t interest me
to know where you live
or how much money you have.
I want to know if you can get up
after the night of grief and despair
weary and bruised to the bone
and do what needs to be done
to feed the children.


It doesn’t interest me
who you know
or how you came to be here.
I want to know if you will stand
in the centre of the fire
with me
and not shrink back.


It doesn’t interest me
where or what or with whom
you have studied.
I want to know
what sustains you
from the inside
when all else falls away.


I want to know
if you can be alone
with yourself
and if you truly like
the company you keep
in the empty moments.


By Oriah © Mountain Dreaming




Nog een stukje van haar site
Questions and Answers: Oriah Mountain Dreamer
In Chapter 1 of The Dance you mention that you wish you'd had the insight from the Grandmother before you'd gone through the whole process of seven chapters. How did your writing, your ideas, and insight change after the Grandmother's visit to you in your dream? How has your life or your sense of your life changed since then?

Well, the Grandmother in the dream told me I was headed in the wrong direction. She said, "The question is not why are you so infrequently the people you really want to be but why do you so infrequently want to be the people you really are." And then she answered the question saying, "Because you have no faith that who you are is enough." And she continued, "But it is. Your true nature as human beings is compassionate, and this essential nature makes you capable of being intimately and fully present. Who you really are is enough." I have doubted, questioned and quibbled with this insight a thousand times since that night but the truth is that I knew when she said it that it was true and I also knew that it would change everything- what I was writing in the book, how I lived my life and what I had to offer to others. If who we are is essentially flawed then the task is to change, to transform our essential nature. But if who we essentially are is enough, our task is to unfold, to become who we are.

Of course, you cannot help but ask- if my essential nature is this wonderful compassion than how come I behave so badly some of the time? The Dance is my exploration of some of the times when my actions are not directed by this essential compassionate nature. It is an examination of how we can remember who and what we really are even when we are frightened. If The Invitation was a declaration of intent, The Dance is about how to live this intent in a human life.

The Invitation has been such a phenomenon, has its success changed your life at all? Did it bring any unwanted consequences?

The success of The Invitation has brought change, and change- even when it is for the better in many ways- takes some adjustment. It is lovely not having to figure out how to hustle up the money for my son's unexpected school trip, or the increase in the phone company's rates. It has given me the opportunity to focus on writing and then, as the books come out, to travel and speak to many people. All this is good and I feel very blessed. The hard part is really what is always hard- staying in touch with my deepest self and maintaining my connection with that which is larger than myself in the midst of a busy life. It's not so much that my life is busier but the form of the busyness has changed and with new situations- like being on the road- I have to have new strategies for making sure I carve out enough silence, enough time alone to do my daily practises and stay deeply connected to who I am. I am learning now to do this in the midst of a changing life.

What do you hope people will get from reading The Dance and how do you hope it will have made an impact?

When I write a book my first prayer is that it do no harm, and I feel that in writing The Dance I came very close to writing a book that could have done harm. Before the Grandmother's insight and direction I was at risk of writing- out of the sincerest good intentions- yet another book that would say to us all, "This is our problem. This is what is wrong with each of us. This is what we need to change in order to live our soul's intentions." I don't think the world needs another book urging us to move faster, try harder, change more. I know I don't.

I hope that reading The Dance will give others a sense of their inherent nature as compassion, will give us all a sense that who and what we really are is truly enough. I also hope it will help us pay attention to how we lose this sense of ourselves and our connection with that which is larger than ourselves so we can consciously cultivate remembering who and what we are. I hope The Dance will be one of the many places where we feel what the Sufi poet Hafiz calls the "encouragement of light" that helps us unfold and be all we truly and essentially are.

Ik moet zo mijn best doen

“Ik moet zo mijn best doen” is iets wat ik vaak hoor in de praktijk.
Vooral vrouwen hebben een hele hoge standaard, en voelen ook vaak dat ze hun best moeten doen.
Dit impliceert echter dat we in wezen dus niet goed zoals we zijn.
We moeten immers ons best doen. Blijkbaar zijn we niet goed genoeg zoals we zijn.

Dit knagende onrust gevoel is vaak een reden tot (vr)eten, immers wie zich niet goed genoeg voelt, voelt zich vaak leeg en onvoldaan. Dit eten is dan weer een reden tot een schuldgevoel, en nog meer eten, en je nog meer afgesloten voelen van jezelf.

Stem geven aan dit deel van ons dat denkt dat het zijn best moet doen, is heel essentieel.
Waarom moet je zo je best doen, dan?
Je krijgt dan allerlei antwoorden, waaruit blijkt dat dit deel denkt dat het dus niet goed genoeg is.

Herken jij dit ook in jezelf? Het herkennen van dit stemmetje is al de 1e stap, vervolgens gaat het om aanvaarden van dit deel. We hoeven er geen oordeel over te hebben, maar vanuit mededogen hier naar kunnen kijken is eigenlijk wat dit deel vraagt.
Veel mededogen - en vanuit de aanvaarding kunnen we dan ook kennis maken met het deel in ons dat niet zijn best hoeft te doen.
Dat deel hebben we namelijk ook!
Een fijn, wijs deel dat ons dat heel goed kan vertellen.

Probeer het maar eens.
Schrijf maar eens op: Ik ben het deel van …..dat niet haar best hoeft te doen, want…

Verder raad ik mensen ook aan om contact te maken met dit deel in hun lichaam, dit deel voelt als ruimte, en dat andere deel voelt als gesloten, als verkrampt. Dus dit deel ook echt in je lichaam verankeren is belangrijk. Dat je altijd terugkan naar dit deel in jouw lijf, soms heb je daar een ander voor nodig, om jou in contact met dit ruime, veilige, alles omvattende deel te brengen.
Waardoor jouw lijf weer jouw basis wordt. Jouw basis veiligheid, waar je niets hoeft, waar de ander niets hoeft, waar je echt kan ont-moeten.

Quote:
Niet je best doen!
Als kind wordt ons verteld dat we altijd ons best moeten doen. En dat klinkt logisch, want je best doen is de beste garantie om de mensen om ons heen tevreden te stellen. De juf zegt dan ook: "Hij/zij doet goed zijn/haar best". En iedereen is tevreden. En zo wordt ons geleerd ons best te doen om maar vooral de mensen om ons heen te pleasen. Maar is het wel onze taak om anderen altijd tevreden te stellen? Je doet namelijk je best voor anderen, maar hoe zit het nou met jou? Doe je wel je best voor jezelf? Of heb je ook gewoon eens zin om helemaal niets te doen, of bewust een hele simpele oplossing te kiezen. Of moet je altijd in de kramp blijven zitten van je best doen? Mag je eigenlijk wel kwaad worden omdat je het zat bent, altijd je best te moeten doen?
Weekopdracht 10: als je weer eens je best doet, ga dan eens na waarom je je best doet. En voelt het aan als warm en licht, als inspirerend, of voelt het aan als last, als kramp, als stress. Wat leer je hiervan?
(bronvermelding: www.de-spirituele-hulplijn.nl)

Heelheid

"Sweep away the dust from your heart
and look inside how beautiful you are"
Maya Mehibal-Heera

HEELHEID
Wat betekent nou dat eigenlijk? Ik ga als mens ervan uit dat wij allemaal HEEL en COMPLEET zijn.
Dit betekent dat ik alle dingen accepteer die in mij en jou aanwezig zijn. Mijn goede kanten, mijn minder goede kanten. Mijn zwarte kanten, mijn witte kanten. Dat lukt natuurlijk niet altijd, en ook dat is helemaal o.k. Als het wel lukt, is er een diep gevoel van vrede.

Mijns inziens is de heelheid weer ZIJN - de weg naar genezing uit eetproblemen. Totale aanvaarding, acceptatie van onszelf.
De weg naar Zelf Liefde.
Als we dit eenmaal in ons zelf gaan zien, gaan we dat in iedereen om ons heen zien, en dan worden we steeds liefdevoller en in staat om ons zelf te delen.

Misschien herken jij juist dat je alleen maar een hekel aan jezelf hebt, en steeds commentaar op alles wat je doet.
Dat klopt ook, vaak heb je als je eetproblemen hebt, zo’n sterke innerlijke criticus. Dat die wel 95% van je wezen uitmaakt.
Gelukkig is er altijd een gezond deel in ons aanwezig, al is die maar 1%!
Juist dat gezonde deel maakt dat je toch hulp zoekt, en bijvoorbeeld dit weblog nu leest.
Het gezonde deel in jou sterker maken, is eigenlijk de weg uit de eetproblemen. Zorgen dat die weer aan het roer komt te staan.
Je Ware Ik, Je stralende Ik, diegene die je in wezen bent.
Vaak diep verstopt onder de stof…van allemaal negativiteit, van de innerlijke criticus.
Leren ontdekken wie die Innerlijke criticus in ons eigenlijk is, en wat zijn bedoeling is, is een mooi proces.
Wat niet altijd even makkelijk is. Maar de uiteindelijke beloning van zelfacceptatie, en zelfs eigenliefde is een grote beloning.
Tegenwoordig zeg ik ook dat eetproblemen eigenlijk een ‘blessing in disguise’ zijn, want juist door de eetproblemen ga je aan je zelf werken, aan de problemen eronder, en krijg je de mogelijkheid om je Ware Ik weer te ontdekken.
Veel succes op deze weg.

Steeds naar binnen keren….

In de begeleiding nodig ik je eigenlijk steeds uit om naar ‘binnen te gaan’. Wat is dat nou eigenlijk ‘naar binnen gaan’ en hoe doe je dat?
Tenslotte hebben we dat vaak afgeleerd omdat we dat te spannend vonden, te ingewikkeld, te kwetsbaar, en zo hebben we overleefd, en manieren gevonden om onze maskers op te zetten.

Nathalie: ‘ ik wil eigenlijk niet voelen wat er te voelen valt, liever doe ik net alsof alles goed gaat, en zet ik mijn vrolijke gezicht op. Stel je voor dat ik zou zeggen wat ik echt voel’.

Dit is iets wat ik vaak tegen kom in de praktijk. We hebben onszelf afgeleerd om te voelen wat er te voelen valt! We maken een onderscheid in wat we wel en niet willen voelen; de zogenaamde leuke gevoelens zijn welkom, maar de minder leuke gevoelens willen we niet voelen. Helaas werkt het zo niet, want gevoelens zijn net als strandballen die je onder water duwt, ze komen toch wel omhoog, maar dan misschien via hoofdpijn, buikpijn of een woedeaanval op je kind, partner.

Terwijl je gevoelens je zulke belangrijke dingen te vertellen hebben. Zo heb ik ontdekt dat er onder boosheid altijd angst, verdriet zit. En ik vraag je dit niet te geloven, maar voor je zelf te gaan ontdekken wat jij onder je gevoelens ontdekt. Het zijn namelijk echt PARELS…..
Onder onrust zit bijvoorbeeld vaak ook een mooi cadeau, er zit vaak iets spannends onder, misschien wel een droom die je hebt (b.v. een eigen winkel beginnen) of het feit dat je je baan wilt opzeggen.

Als we nu stelselmatig die gevoelens onderdrukken, komen we ook niet bij deze gevoelens die je dus echt wat te vertellen hebben. En die je ook helpen je ware aard te leven. Dat waar jij hiervoor op aarde bent.

Er zijn verschillende manieren om naar binnen te gaan, om zo beter bij je gevoelens te kunnen stilstaan. Je bijvoorbeeld contact maken met het gevoel, door er je hand op te leggen, en zo in alle zachtheid het gevoel te onderzoeken, het mag er helemaal zijn het gevoel. Verken het gevoel eens, wat voor vorm heeft het, wat voor kleur, etc. Door helemaal bij het gevoel te zijn, geef je het de ruimte, aanvaard je het, geef je het aandacht. En dat is ook het enige wat een gevoel wil! Het wil gevoeld worden.

Ook kan je d.m.v. je ademhaling volgen, meer in contact komen met jezelf, en meer naar binnen keren.
Contact maken met je lijf is dus essentieel om bij een gevoel te komen.
Haptonomie is daar ook een mooie manier voor.
Meditatie is een andere manier om naar binnen te keren; alleen bekijk je dan meer je emoties van een afstand in plaats van dat je er helemaal contact mee maakt. En ook dat kan zeer behulpzaam zijn; om zo ook de keuze te hebben ga ik een gevoel verkennen of ga ik er met een afstand naar kijken (om het misschien alsnog daar te durven verkennen).
Stilte is in ieder geval bij alle manieren essentieel. Stilte die we zo vaak ontvluchten…en die in onze maatschappij niet altijd zo makkelijk te vinden is.
Toch wil ik je uitnodigen om steeds weer even je ogen dicht te doen, en te voelen wat er zich binnen in jou afspeelt……uiteindelijk zal je daardoor steeds minder hoeven eten, om de boel te moeten dempen….maar juist door er met open aandacht naar te durven kijken; ga je ontdekken dat je gevoelens helemaal niet hoeft te dempen!
Begin er nu mee…..doe maar even je ogen dicht, en voel wat er in jou leeft, NU op dit moment.

Eetproblemen en accupunctuur

Ik werk geregeld samen met een accupuncturist, nadat ik van iemand daar goede verhalen over had gehoord, in de zin dat het ondersteunend kan werken bij eetproblemen.
Haar naam is: Yvonne Los, Acupuncturist, Tuina therapeut, Orthomoleculair therapeut
Acupunctuur Voorschoten & Acupunctuur Hoofddorp
t. 06-45899130

Zij heeft onderstaand stukje geschreven:

Wat is de relatie tussen acupunctuur en overgewicht? Helpt acupunctuur als u wilt afvallen?

Acupunctuur maakt onderdeel uit van de Traditionele Chinese Geneeswijzen (TCG) en laat een geheel eigen kijk op gezondheid zien en ook op het probleem van overgewicht en afvallen. In de TCG maak je gebruik van de energiebanen/ meridianen van het lichaam. Energie heeft invloed op alle weefsels en organen. De balans hiervan is van belang voor het goede functioneren van het lichaam als geheel. Schommelingen in en het niet kunnen beheersen van het lichaamsgewicht zijn tekenen van een verstoorde energiebalans.
Als acupuncturist probeer je te achterhalen of de energiesystemen in het lichaam en dus ook de organen, goed op elkaar zijn afgestemd en op de juiste manier 'samenwerken'. Om de juiste diagnose te kunnen stellen stel je als acupuncturist vragen over: eetlust, eetpatroon, ontlasting, eerdere afslankpogingen en ook over weerstand en algemeen welzijn. De Chinese visie op gezondheid laat zien dat, naast te veel eten en te weinig bewegen, er ook velerlei fysieke verstoringen, variërend van hormonale verstoringen tot organen en meridianen die niet goed functioneren, ten grondslag kunnen liggen aan schommelingen in het lichaamsgewicht en het niet kunnen beheersen daarvan. Weinig eten en toch aankomen, vermoeidheid en emotionele verstoringen zijn hier een duidelijk voorbeeld hiervan. Door het aanbrengen van acupunctuurnaalden, cuppen en/of tuina (Chinese massage) wordt de balans in het lichaam hersteld. Daarnaast wordt ook inzicht gegeven in de Chinese visie op voeding, gezond eten i.p.v. diëten. Hierdoor ontstaat een betere balans, voel je je beter, ontstaat innerlijke rust, neemt je wilskracht toe, gaat je spijsvertering optimaal functioneren en is je lichaam weer instaat eten op een juiste manier te verteren en vetweefsel af te breken. Aangezien het meestal enige tijd heeft gekost om overgewicht te krijgen, dient er rekening mee gehouden te worden dat 'natuurlijk afvallen' ook enige tijd vergt.

Omdat acupunctuur een holistisch benadering kent wordt de hele mens behandeld. Naast het afvallen, verbeteren vaak ook andere klachten door de behandeling, men voelt zich veelal fitter, slaapt beter, zit beter in zijn vel. Het verbeteren van deze klachten is voor een aantal mensen uiteindelijk zelfs belangrijker dan afvallen.

Diëten & de angst om het los te laten

Citaat van Inge:

“Ik denk dat diëten en vooral het loslaten daarvan een heel goed onderwerp zou zijn voor je weblog omdat diëten de verstoorde relatie met eten versterkt.

Haar citaat: "Het begint met Dieten & de angst om het los te laten als troost, het niet hoeven voelen, het dempen van emoties. Omdat je behoefte hebt aan controle en je gewicht vaak toeneemt door eetbuien, lijkt dieet vaak een oplossing. Zeker omdat het snel resultaat beloofd. Maar door dieet bouw je nog eens een extra heftigheid op met eten, omdat je veel niet mag. Wat weer resulteert in extra eetbuien. De teleurstelling over jezelf, de moedeloosheid, het verlies aan zelfvertrouwen en eigenwaarden worden zo nog eens extra gevoed. En gedragspatronen met "maandag begin ik, nu is alles toch al verpest, ik kan nu helemaal los etc." Met weer eetbuien tot gevolg. De vicieuze cirkel is geboren EN HEEL MOEILIJK TE DOORBREKEN.”

En dat maakt het proces voor veel mensen (waaronder ik, maar ik denk dat het voor veel mensen geldt) nog lastiger. Het is zo eng om een dieet los te laten, iets wat jarenlang zo'n rol heeft gespeeld en je ook vaak (weliswaar tijdelijk) heeft geholpen. Het loslaten vergt moed, focus op lange termijn en heel veel geduld.
En omdat het proces van "jezelf leren kennen, voelen etc." van een andere orde is, blijft de verleiding van dieet ook door alle media, succesverhalen van vriendinnen, het slankheidsideaal op de loer.” EINDE Citaat van Inge.


Joan:

Wie herkent dit niet?? Ik hoor het vaak terug bij mensen die ik begeleid. Eten en daar de (schijn)controle over, vaak door middel van dieten, blijkt vaak een vorm van (schijn) veiligheid te zijn. "Als ik dat nou maar onder controle heb, dan gaat het goed met mij….dan kom ik niet aan…dan is de wereld veilig voor mij."

De angst om dat los te laten, is vaak groot. Logisch ook, als het je zoveel veiligheid geeft, ook al is het schijn.

Mijn ervaring is dat veiligheid in iets anders ligt. Namelijk in jezelf leren kennen en aanvaarden, en mogen zijn zoals je werkelijk bent. NIET in dieten en je gewicht. Maar in het mogen zijn wie je bent. En dat betekent dus soms Nee zeggen, terwijl de omgeving wil dat je Ja zegt. En dat is een proces dat geduld en liefde en tijd vraagt.

Veiligheid zit juist in jezelf, en niet in je omgeving of in je gewicht.
Veiligheid zit in je verbonden voelen met jezelf, anderen, de natuur en zelfs een groter geheel.

Ga je mee ontdekken waar jouw veiligheid zit?

Vakantie

Gedurende een maand zullen er, wegens vakantie, geen nieuwe berichten verschijnen. Rond 15 augustus zal ik weer beginnen met schrijven.
Een goede zomermaand voor iedereen!

De Brul van het Ontwaken

Het ontwaken

Er was eens een hoogzwangere tijgerin. Op een dag, toen ze aan het jagen was, stootte ze op een kudde geiten. Ze ging er achteraan en slaagde erin om er een te doden ondanks haar lichamelijke toestand. Door de inspanning van de jacht begonnen de weeën echter en ze stief terwijl ze een jong baarde van het mannelijke geslacht. De geiten kwamen terug toen ze voelden dat het gevaar geweken was. Toen ze bij de dode tijgerin kwamen, zagen ze het jong en adopteerden hem.
Het tijgertje groeide op tussen de gieten en geloofde dat hij een ook een geit was. Hij blaatte zo goed en zo kwaad als het kon, hij rook als een geit en hij at vegetarisch. Hij gedroeg zich in alle op opzichten precies als een geit. Maar in hem, dat begrijpen we natuurlijk allemaal, klopte het hart van een tijger.
Alles ging goed tot op een dag een oude tijger de kudde besloop en een van de aanviel en doodde. De andere geiten renden weg zodra de oude tijger zager, maar ons tijger/geit kon geen reden bedenken om de benen te nemen, want hij voelde natuurlijk geen gevaar.
Al had de oude tijger heel wat meegemaakt op zijn vele jachtpartijen, hij was nog nooit zo van de kaart geweest als toen hij de jonger tijger zag. Hij snapte niets van deze volwassen tijger die rook naar een geit, blaatte als een geit en die zich in elk opzicht gedroeg als een geit. De oude tijger was een onsympathieke, domme lomperik. Hij beet de jonge tijger in zijn nekvel en sleurde hem naar een beek verderop. Daar liet hij hem zijn spiegelbeeld zien. Maar de jonge tijger was niet onder de indruk van zijn spiegelbeeld. Die had geen betekenis voor hem en hij zag niet dat hij op de oude tijger leek.
De oude tijger sleepte het jonge dier naar de plek waar hij de geit had gedood, gefrustreerd door al dat onbegrip. Daar beet hij een stuk vlees van de geit en propte het in de bek van onze jonge vriend.
Denk je eens in wat voor schok dit voor de jonge tijger was. Hij begon te kokhalzen en probeerde het uit te spugen, maar de oude tijger was vastbesloten om de jonge tijger te laten inzien wie hij werkelijk was en zorgde ervoor dat hij het voedsel doorslikte. Toen de oude tijger zeker wist dat hij alles had doorgeslikt, propte hij nog een hap vlees in zijn bek, en deze keer veranderde er iets.
Onze oude tijger stond zichzelf toe om het vlees en het warme bloed te proeven en hij vond het erg lekker. Toen zijn mond leeg was, maakte hij zich zo groot mogelijk en brulde hij hard - de brul van de wilde kat.
Vervolgens verdwenen de twee tijgers samen in het woud.

De brul van de jonge tijger wordt de brul van ontwaken genoemd. We zijn zoveel meer dan we dachten. Het is de ontdekking dat we een identiteit hebben aangenomen die de lading niet dekt, die niet goed weergeeft wie we werkelijk zijn.
Tot hij de oude tijger ontmoet, denkt de jonge tijger dat hij een geit is en ervaart hij de wereld zoals een geit dat doet. Zijn werkelijkheid is de werkelijkheid van een geit. De perceptie van de werkelijkheid staat hem slechts toe om een fractie te ervaren van zijn hele wezen. Je zou kunnen zeggen dat alleen zijn geit-ik naar buiten kwam, tot de oude tijger hem wakker schudde en zijn ware aard naar buiten kwam, - de tijger die hij in werkelijkheid was.
(Uit: Thuiskomen in jezelf - Hal & Sidra Stone)


Zie jij de wereld vanuit je innerlijke criticus - is dat jouw geiten bewustzijn? Of zie jij de wereld vanuit je Echte Ik?
Misschien heb jij, net zoals de meeste mensen met eetproblemen de identiteit aangenomen van het bange, onveilige kind, en/of de innerlijke criticus. En zien je wereld vanuit dat perspectief….
Laten we een ander perspectief erbij gaan nemen. Die van je Echte, stralende Ik! Dat is heelworden, dat is genezen van je eetprobleem.

Vanuit welk perspectief zie jij de wereld?

Vanuit welk perspectief zie jij de wereld?

Herken jij ook dat je de wereld vaak vanuit een negatief perspectief ziet? Afhankelijk van met welk deel jij je hebt geidenficeerd zal je ook de wereld zo waarnemen.
Voor diegene die wat bekender zijn met de verschillende stemmetjes in ons - dat kan dus de perfectionist, het bange kind, of bijvoorbeeld de controleur zijn….
Bij eetproblemen speelt de innerlijke criticus een zeer grote rol, mensen die net bij mij voor begeleiding komen, voelen zelfs dat ze voor 99% daaruit bestaan. De innerlijke criticus, of de controleur heeft de leiding! En als dat zo is, zie je dus ook de hele wereld vanuit een negatief, kritisch stemmetje.

De leiding nemen
In mijn ogen, is het hele proces rondom eten, een proces van bewustwording. Bewustwording van o.a. de verschillende delen die in ons leven een rol spelen. Die delen helemaal aan het licht laten komen. Ook je ware ik, je stralende ik, je positieve ik - juist die delen zijn vaak klein geworden als je zo gewend bent om vanuit je criticus te leven.
En wat is het mooi om keer op keer te zien, dat daar echt veel meer balans in kan komen. En dat is een proces, dat is niet iets wat je in een paar weken doet.
De beloning is uiteindelijk zo groot, dat je misschien steeds blijft doorgaan, en steeds weer nieuwe delen in jezelf ontmoet. Iets wat je uiteindelijk een veel rijker mens maakt.
Een mens dat bewust kan kiezen. Een mens dat de leiding kan nemen.
Dat vanuit een Volwasse, een bewust Ego, een observerend deel - de wereld kan waarnemen.
Zo had ik ooit zo’n bijzondere droom: ik droomde en ik zag een baby op bed liggen, een kleine, een beetje verfrommelde baby. Daarna zag ik een stralende vrouw, die vrouw was ik ook. En ik realiseerde me ineens dat ik de wereld steeds vanuit die bange baby zag…….bij veel dingen die er gebeurde, keek ik ernaar vanuit de hulploze, bange, onveilige baby. Terwijl ik al een volwassen vrouw was! En toch zag ik de wereld vanuit die onveilige baby…
Die droom was een teken dat ik mocht gaan leren om de wereld vanuit de stralende, stevige, vrouw (Volwassene) te gaan zien. Zij mocht aan het stuur gaan zitten.
Ik was toen al vrij lang bezig met de verschillende delen in mezelf te ontmoeten, en toch ervoer ik pas door die droom, hoe het werkelijk in elkaar zat…bewustwording is een proces, wat vaak uit allemaal verschillende laagjes bestaat.

De brul van het ontwaken
Die droom wordt door mensen ook wel “de brul van het ontwaken’ genoemd- we bestaan uit zoveel meer dan we dachten. Maar vaak kijken we vanuit 1 perspectief naar het leven. Omdat we alleen weten wat we geleerd hebben, denken we dat wereld is zoals we haar zien en dat de ik die we kennen de enige is die er bestaat. Dat is onze werkelijkheid
Mag ik je uitnodigen om meer van jezelf te gaan ontdekken? Om jezelf te verrassen?
Volgende keer een mooie mythe over de ‘brul van het ontwaken’.

Boeken lezen

Lezen over eetproblemen kan een belangrijke hulpbron zijn om te leren hoe het eetprobleem zich bij jou manifesteert, en daarmee ook hoe je weer zelf de leiding kan leren nemen.
Er zijn veel boeken door ervaringsdeskundigen geschreven, en/of door hulpverleners. Het is misschien fijn om boeken met verschillende invalshoeken te lezen.

Een aantal aanraders…..

Over eetproblemen
Uit de ban van de eetbuien (Joanna Kortink)
Een weg naar balans in je leven

Eerste hulp bij eetbuien (Joanna Kortink)
Zonder lijnen naar je natuurlijke gewicht

De Geheime Taal van Eetstoornissen (Peggy Claude Pierre)
De definitieve doorbraak in de benadering & genezing van anorexia

Eetstoornissen als dwaalspoor (Anita Johnston)
Vind zelf de goede weg

Hulpboek Eetstoornissen (B. Bisschop & David Bisschop Boele)

Zie mij voor vol aan (S. de la Rie & L. Libbers)


Over de uitdagingen onder het eetprobleem (en dus de basis)

Het drama van het begaafde kind (Alice Miller)

De innerlijke criticus ontmaskerd (Hal & Sidra Stone)
Maak van deze vijand een bondgenoot met de Voice Dialogue methode

Thuiskomen in jezelf (Hal & Sidra Stone)

De kracht van zelfwaardering (Elaine N. Aron)
Sta prettiger in het leven door beter contact met anderen

Vier vragen die je leven veranderen (Byron Katie)
Loving what is

Mindful eten (Jan Chozen Bas)
Een gezonde en vreugdevolle relatie met voedsel

Het wezen van spiritualiteit (Roger Walsh)
De zeven wegen naar hart en geest

Als je begeleiding bij mij hebt, leen ik ze graag aan je uit. Zo kan je even kijken of het inderdaad een boek is, wat jou aanspreekt.

Schrijven....en je innerlijke saboteur

Merk jij ook dat je er moeilijk toe komt om dingen op te schrijven, om oefeningen te doen?
Vaak hoor ik dat mensen het heel spannend vinden omdat je door schrijven eigenlijk met jezelf geconfronteerd wordt. Het brengt je dicht bij jezelf. Geregeld komen er dan allerlei saboteurs opzetten, die ons willen beschermen daartegen. Want het kan wel eens heel eng zijn om zo dicht bij jezelf te komen. Om je werkelijke verlangens en gevoelens te leren kennen, en daar zelfs ook de consequenties van te gaan aanvaarden. Wel merk ik dat mensen ook heel vaak juist wel het verlangen hebben, en pagina's vol schrijven. Hoe zit dat bij jou?
Mocht je merken dat je het moeilijk vindt om te schrijven, dan raad ik je aan om een dialoog met je innerlijke saboteur te schrijven. Voor meer informatie daarover kan je het boek van Joanna Kortink lezen, of mij mailen.

Hieronder citeer ik een stuk van Anita Johnson; zij heeft het prachtige boek geschreven : "Eetstoornissen als dwaalspoor".
En zij beschrijft voor mij de essentie waarom schrijven zo essentieel is.
Het liefst dagelijks....een andere schrijfster noemt het de Ochtendpagina's. Zij raadt mensen aan om elke dag 2 tot 3 pagina's te schrijven; gewoon kijken wat er uit je pen rolt.....het is zo bevrijdend om gewoon om te schrijven wat er in jou omgaat.
Mag ik je uitnodigen het eens te proberen?

Het dagboek: een verslag van de waarheid
(bron: Eetstoornissen als dwaalspoor - Anita Johnson - H18)

Vaak kunnen mensen niet geloven dat het mogelijk is om de vrijheid te hebben te eten wat ze willen zonder dik te worden…..

Bewustzijn
Het wezenlijke ingrediënt voor ware vrijheid is bewustzijn, een onmiddellijk gewaarzijn, van moment tot moment, van wie we werkelijk zijn en wat we werkelijk willen. Het is niet genoeg globaal te weten wat we vinden van ons leven, onze relaties of loopbaan. We moeten ons bewustzijn van onze gevoelens/verlangens op het moment dat ze opkomen. En we moeten bereid zijn te doen wat ervoor nodig is om ze op dat moment te respecteren en te erkennen.

Een dagboek
Het bijhouden van een dagboek is een van de beste methoden die ik heb ontdekt voor het ontwikkelen en handhaven van dit bewustzijn. Het is een manier om onze allerinnerlijkste gedachten en gevoelens te volgen en vast te leggen terwijl ze nog gevormd worden, voordat ze gereed zin om met de buitenwereld te worden gedeeld. Het biedt bescherming tegen de oordelen en reacties van anderen als we ons onzeker over onszelf voelen.

Het verband met ons eetgedrag verhelderen
EN…het kan heel duidelijk het verband tussen onze gedachten en gevoelens en ons eetgedrag verhelderen.
Een dagboek dat de dragen blootlegt die ons eetgedrag verbinden met wat er in ons leven, in onze gedachten en gevoel, gebeurt, kan helpen de mythe te verdrijven dat we ons ‘zomaar’ volproppen, dat er een of andere geheimzinnige kracht ergens uit het niets komt en ons aanzet tot eten…

Een eetdagboek bijhouden
Hou gedurende 2 weken eens een eetdagboek bij met onderstaande gegevens bij om te kijken of het voor jou ook een hulpbron is:

* de datum
* het tijdstip waarop je iets at of dronk
* Wat je at
* wat je deed net voordat je at
* wat je voelde net voordat je at
* of je fysieke honger had
* Of je het eten uitkotste of op een andere manier kwijtraakt

NB: het is belangrijk om er zo min mogelijk tijd over heen te laten gaan, nadat je iets hebt gegeten, anders is het al lastiger om dingen te herinneren. Aanrader: Lees heel H18 uit het boek "Eetstoornissen als dwaalspoor."

Overvloed of tekort?

Overvloed of tekort?


Ervaar jij ook vaak tekorten in je leven? Is het gras groener bij de buren, vind je dat je meer geld, liefde en tijd zou moeten hebben.
Kortom: leef je meer vanuit een gevoel van tekort in plaats van overvloed?
Mensen met eetproblemen hebben vaak een gevoel van tekort. Dat tekort kan zich op elk terrein openbaren. Vaak hoor ik dat ze zich al van kinds af aan herinneren, dat ze dachten dat ze tekort kwamen. Ze wilde altijd het laatste koekje hebben, proptte nog even 6 koekjes naar binnen. Soms hing dat samen met het feit dat ze het jongste kind waren, soms met het feit dat ze een gevoel van aandacht tekort kwamen of met het feit dat de ouders weinig geld hadden.
De gevoel van tekort is zich gaan nestelen in het bewustzijn; en de focus is ook meestal op het tekort gericht. Een heel scala aan overtuigingen hangt hier vaak mee samen.
Bijzonder is om te merken dat mensen met een tekort gevoel, dit ook meestal op 3 fronten hebben: met liefde, geld en tijd.
Mensen kunnen dit dus gaan compenseren door veel te gaan eten, om het gevoel van tekort maar te dempen (vaak is er al een orale neiging). Of ze gaan heel veel praten, geld uitgeven, mateloos worden eigenlijk. Mateloos in verschillende vormen…
Wie een sterk gevoel van tekort heeft, wil dit opheffen, en er is een grote kans dat ze daardoor mateloos in iets worden.
Wij mensen, willen balans, en bij een te sterk tekort gevoel, zullen wij dit proberen te herstellen door op andere gebieden mateloos te zijn.
Het vervelende is dat dit vaak onbewust is, en het mooie is, dat zodra je dit naar je bewustzijn brengt er heel veel kan veranderen.

Het is mooi om te merken dat je echt je bewustzijn op overvloed kan gaan richten.
Bij iemand hielp het om elke keer tegen zich zelf te zeggen: "ik heb genoeg, ik ben genoeg", en haar neiging om nog iets in haar mond te stoppen, ebbte langzaam weg.
Een ander heeft meer nodig, zal zich echt op de onderliggende overtuigingen moeten richten, op de Mateloze in zichzelf. In gesprek gaan met de Mateloze, met het deel in jezelf voor wie het nooit genoeg is, die altijd meer wil, is hierbij essentieel. Juist vanuit diegene leren leven die wel genoeg heeft, die eigenlijk al overvloed is, is een heerlijke bevrijding.
Het helpt ook om dagelijks je aandacht op overvloed te richten.
Er is overal overvloed om je heen…..kijk maar naar de natuur, naar wat er wel is.
Overvloed zien en toelaten heeft ook veel te maken met dankbaar zijn. Als je dankbaar bent, kan je ook meer de overvloed in je leven toelaten/ontvangen.

Tip: Verzamel 5 dingen uit de natuur die voor jou een vorm van overvloed zijn.

Wie neem jij als vertrekpunt?

Wie neem jij als Vertrekpunt?


Neem jij jezelf als vertrekpunt in een situatie of ben je geneigd om meestal de ander als vertrekpunt te nemen?
Je gaat bijvoorbeeld ergens naar toe, en je kijkt eerst of de ander vriendelijk lacht of je ‘scant’ of diegene wel open voor je staat. In plaats van dat je je zelf als uitgangspunt neemt - en dus vanuit jezelf contact maakt, zonder eerst uitgebreid eventuele afwijzingen te scannen. Het is natuurlijk wel belangrijk om het contact op elkaar af te stemmen. Maar dat is wat anders, dan altijd eerst met de ander bezig te zijn, en te zorgen dat zij het goed hebben.

Misschien herken je dat dit vaak een reden is om te gaan eten, te gaan snacken/snoepen. Van binnen voelt het vaak niet goed om jezelf niet als vertrekpunt te nemen, ook vergeet je hierdoor vaak je eigen wensen.

Meisjes worden vaak al van jongs af aangespoord om vriendelijk te zijn, om het de ander naar de zin te maken. Dit kan doorslaan, waardoor je altijd eerst hetgeen doet wat goed voor de ander is. In Voice Dialogue termen noemen we dit de ‘Pleaser’. Verschijnt er nu een glimlach op je mond? Meestal is dat wel zo bij mensen - zo herkenbaar vinden zij dit deel van zichzelf.
De oorsprong kan ook andere redenen hebben: bijvoorbeeld een kind dat zich vaak onveilig heeft gevoeld, en nooit wist hoe de vlag er thuis bij hing, kan als overlevingsmechanisme dit ‘scannen’, de ander als uitgangspunt nemen, ontwikkeld hebben.
Nog een voorbeeld: je komt thuis, en je bent eigenlijk doodmoe, je wilt heel graag even tijd voor jezelf, alleen hebben je kinderen een ander idee, zij willen iets leuks gaan doen. Als je de ander als vertrekpunt neemt, zal je waarschijnlijk meteen geneigd zijn om iets leuks te doen. Als je je zelf als vertrekpunt neemt, bouw je misschien even een pauze in, ga je rustig bij je zelf, in je lijf voelen, of je er zin in hebt. In het begin is het namelijk best lastig voor velen om te voelen wat jouw vertrekpunt nou eigenlijk is.
Er zitten voor en nadelen aan om de ander als vertrekpunt te nemen, ik wil je uitnodigen dit voor jezelf, of samen met iemand, uit te werken. Wat zijn voor jou de voordelen, en wat zijn de nadelen.

Waar zit dat vertrekpunt nou eigenlijk?
Nou, dat zit dus echt in je lijf! Contact maken met je lijf, voelen wat voor jou goed of minder goed voelt. Het vraagt ook stilte, vaak overroept/overschreeuwt de pleaser namelijk in het begin. Die wil namelijk alleen maar pleasen, en die vindt het doodeng als je ineens voor je zelf gaat kiezen.
Het mooiste is natuurlijk als je zowel jouw vertrekpunt als de ander kan combineren.
Mag ik je uitnodigen om eens elke dag een keer naar binnen te keren, en jezelf bij een situatie af te vragen: “wat is mijn vertrekpunt?’ en “waar voel ik dat in mijn lijf“?

NB: de fontein is voor mij een mooi symbool hierbij. Het ziet er vriendelijk en bruisend uit, als je zo jezelf temidden van je naasten ziet. Maar JIJ bent wel diegene die bruist, en bij zichzelf is, in verbinding met de omgeving. Jij bent het vertrekpunt!

Waar honger ik echt naar?

Waar honger ik echt naar?
(bron: Uit de ban van de eetbuien - Joanna Kortink)

Deze mooie oefening, die ook op de website van Joanna Kortink (www.artiva.nl) staat, is een oefening die je in staat stelt om te gaan onderzoeken, waar je werkelijk naar hongert.
Je herkent misschien wel het gevoel dat je steeds maar wilt eten, maar dat je niet vervuld raakt. Je blijft zoeken, en eten, want het onvervulde gevoel blijft.
Vaak heeft dit te maken met het feit dat je naar iets heel anders ‘hongert’. Je weet waarschijnlijk ook niet meer waar je werkelijk naar hongert. Wat nou je eigenlijke behoeftes, verlangens zijn. Met het afsluiten/wegeten van je gevoelens, zijn ook vaak je behoeftes/verlangen weggegeten/verdwenen.

Ook door de “natuurlijke” neiging (van mensen met eetproblemen) van het je steeds aanpassen aan je omgeving, is het moeilijk om dicht bij jezelf te blijven, wat wil IK nou eigenlijk?

Het steeds wegeten van je behoeftes is ook weer een reden om in de vicieuze cirkel van overeten terecht te komen. Want als je behoeftes steeds niet bevredigd worden - ga je vaak eten omdat je je onbevredigd voelt. Omdat er niet aan fundamentele behoeften van jou wordt voldaan. Zo ontstaan schuldgevoelens en schaamte, en weer overeten, etc.

WAAR HONGER IK ECHT NAAR?

Deze oefening/ zin vind ik altijd heel toepasselijk. Want je hongert ook echt ergens naar….
En je denkt dat je naar eten / chocolade/ snoep / chips hongert. Maar je hongert juist naar iets anders…en daar achter komen, waar je eigenlijk naar hongert, maakt dat je heel vaak een eetbui kan voorkomen. Want je kan aan je behoefte proberen te voldoen in plaats van je behoefte weg te eten, waardoor je je nog gefrustreerder voelt.

Ik heb een cliënte gevraagd of ik haar “waar honger ik naar?’ mocht delen op het blog. En dat vond ze goed. Dus met toestemming….een ingevulde “waar honger ik echt naar?” van een vrouw.

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

WAAR HONGER IK ECHT NAAR?
Wanneer we geen fysieke honger hebben kunnen we onszelf bij elk moeilijk moment
eerst afvragen wat de reden is dat we willen eten. Dat kan met behulp van de volgende
vragen:
1. In welke situatie bevind ik me?
Ik heb net gegeten, zit aan tafel, achter de computer. Heb trek. Het is het eerste moment dat ik echt even zit, terwijl over 20 minuten de kinderen uit school komen.
2. Welke gedachten heb ik? Daag irrationele gedachten meteen uit!
Het ging zo goed vanochtend, ik heb net gegeten, waarom heb ik dan nog trek. Wat maakt dat ik honger? Waar honger ik naar? Ik begrijp niet waarom ik mij zo voel, terwijl de dag zo prima verloopt.
3. Wat voel ik?
Ik voel me rusteloos, maar ook positief. Heb een goed gevoel over vanochtend, maar wordt onzeker van het gevoel nu.
4. Wat is mijn werkelijke behoefte?
Ik denk dat ik behoefte heb aan rust, en dat het voelt alsof die 20 minuten (voordat de kinderen thuis komen) niet genoeg zijn om tot rust te komen.
5. Hoe kan ik die behoefte vervullen?
Door ook rust te nemen als de kinderen er zijn. Met een boek in het zonnetje zitten, is ook mogelijk na 3 uur J.
6. Hoe voel ik me dan?
Rustiger en weer happy. Zeker als ik niet heb toe hoeven geven aan een eetbui.
7. Wat is er over een jaar in positieve zin veranderd als ik nu mijn leven in eigen hand
neem?
Dan heb ik de regie in eigen hand…


PS het nu schrijven helpt! Ik zie de trek als een golf, zwelt aan, maar ook weer af. En hij is nu al aan het minderen…

Gevoelens toelaten

Gevoelens toelaten

Als je eetproblemen hebt, is de kans groot dat je ook moeite hebt om je gevoelens toe te laten.Sommige mensen weten soms niet eens wat ze voelen. Als je geleerd hebt om je gevoelens weg te stoppen, dan stop je daarmee ook je fijne gevoelens weg. Gevoelens als blijdschap, vreugde, enthousiasme, zijn daardoor ook vaak verdwenen.
Het kan ook zo zijn dat je wel je gevoelens voelt, maar niet weet wat je er mee aan moet.
Ik zeg altijd: gevoelens zijn er om GEVOELD te worden, niets meer, en niets minder. Wij maken er echter hele verhalen van, en gaan er mee aan de haal.
Dat is echter slechts een deel van ons die dat doet - ons ego vindt gevoelens eng, is er bang voor, en rationaliseert het liefst alle gevoelens weg.
Ons Ware ik, weet heel goed wat die met gevoelens aan moet: namelijk voelen. Alleen maar erbij blijven, erkennen wat er is, en echt met je gevoel zitten. Waar voel je het in je lichaam, wat en hoe wil het zich uitdrukken? Willem de Ridder van het inspirerende boek: Spiegelogie, heeft een mooie naam voor die oefening: de gevoelsoefening. De kern van de oefening is: voel de kracht, de energie in het gevoel. Ik kan je de oefening toemailen.
Vanuit het Boedisme heb ik heel erg geleerd om BIJ EEN GEVOEL TE BLIJVEN - zonder er iets aan te willen veranderen, het hoeft niet weg, het mag er helemaal zijn. Je wilt het onderzoeken als het ware.
Wat heeft het me te vertellen?
Hoe meer je het gevoel kan accepteren, onderzoeken, en er nieuwsgierig naar kan zijn, hoe meer ruimte het heeft. En hoe makkelijker het ook weer uit je systeem verdwijnt. Gevoelens komen en gaan…en dat is wat ze doen….je hoeft er verder even niets mee. Behalve ze te voelen.
Je zal gaan merken dat je lichaam je zoveel te vertellen heeft; in je lichaam kan je vaak veel gevoelens voelen....hoe meer lichaamsbewust je creëert - hoe beter je ook bij je gevoelens kan.
Lichaamswerk kan je daar goed bij helpen, het is vaak lastig om in je eentje gevoelens los te maken (ook door alle afweermechanisme die we daardoor ontwikkeld hebben).
Met een groep en trainer gaat dat veel makkelijker, daarbij leer je ook heel veel van elkaar. Ik raad mensen vaak aan om naar Venwoude te gaan. Hier zijn allerlei trainingen op het gebied van lichaamswerk, een snelweg om dichterbij je gevoel te komen. En om meer vanuit je hart dan vanuit je hoofd te gaan leven….

Ik weet helemaal niet wie ik ben

"Ik weet helemaal niet wie ik ben…" Misschien herken jij deze uitspraak?. De kans is groot dat als je veel last hebt van eetproblemen, je ook niet meer weet wie je nou precies bent. Al vanaf de 1e of 2e keer dat ik iemand zie vraag ik mensen contact te maken met hun Ware Ik - het stralende deel in hen, die een natuurlijke wijsheid heeft - dit geeft vaak al veel ruimte. Ze zijn echter zo gewend om te leven vanuit de innerlijke criticus - dat dat eigenlijk gewoner voelt - dan het leven vanuit liefde; van uit wie we werkelijk zijn. Het vergt moed, liefde & doorzettingsvermogen, en vooral verlangen om meer te leven vanuit wie je werkelijk bent - om dit ook meer te gaan leven.
Dat is het mooie - wat mij keer op keer duidelijk wordt - wij hebben allemaal dit stralende deel in ons. Niemand uitgezonderd. Ik heb het nog nooit meegemaakt dat mensen daar geen contact mee kunnen maken..

Vaak hoor ik later in de begeleiding “Maar ik weet helemaal niet wie ik ben”.
En dat is ook niet zo gek - vaak hebben ze zich ook zo aangepast….gevoelens steeds weggestopt, behoeften ook heel ver weggestopt. Door steeds de aandacht op eten te hebben gericht, zijn ze ook heel ver van zichzelf verwijderd.
Eten is een overlevingsmechanisme om henzelf staande te houden.
De prijs die ze daarvoor betalen is inderdaad niet weten wie ze zijn.

Samen met mij, en hun omgeving kunnen cliënten weer tevoorschijn komen. Dat in hen naar boven halen, waarvan ze weten dit ben ik! Hier leef ik voor. Dit zijn mijn talenten - hier ben ik goed in. Dat wil zeggen dat ik ze daartoe ook moet uitnodigen, moet prikkelen, soms moet confronteren - Laat zien wie je bent!
Dat samen ontdekken - is een mooie reis.
Juist in het contact kan iemand te voor schijn komen, dat alleen doen is bijna niet te doen. En ook dat is iets wat ik bij de Haptotherapie zo heb geleerd en ervaren - je doet het samen. Je hebt soms iemand nodig om tevoorschijn te komen. En dat hebben wij allemaal; dat is juist zo fijn.

Vraag aan jezelf: waar in mijn leven kom ik te voor schijn, en waar draag ik nog allerlei maskers?

Wanneer heb je een eetprobleem?

Wanneer heb je een eetprobleem?

Mensen weten niet altijd van zichzelf dat ze een eetprobleem hebben, vaak ervaren ze wel dat ze een gewichtsprobleem hebben. In de zin dat ze steeds met hun gewicht bezig zijn; en dat ze hun humeur laten bepalen door de weegschaal.
Je hebt geen eetprobleem,als je af en toe eens snackt, en teveel eet.
Eetproblemen gaan eigenlijk altijd gepaard met een laag zelf- en lichaamsbeeld.
Je eetproblemen zijn de baas over jou. Je zit erin gevangen. En je voelt je machteloos om er iets aan te doen. Vaak is het ook iets wat je stiekum doet, en wat niemand mag weten.

Hieronder heb ik enkele vragen opgesteld, die je aan jezelf kan vragen:
(hoe meer je er met Ja hebt beantwoord, hoe groter de kans dat je met een eetprobleem te maken hebt)
* Ik ben de hele dag door met eten bezig
* Ik ga snoepen als ik me rot, eenzaam of verveelt voel
* Ik wil meteen eten als ik eten zie
* Ik heb al sinds jaar en dag een schommelend gewicht
* Ik voel mij heel onzeker over hoe ik eruit zie
* Ik ben een onzeker iemand
* Ik voel mij machteloos over mijn omgang met eten
* Ik ben erg kritisch over mezelf en mijn omgeving
* Ik eet vaak stiekum

Als je vaak Ja hebt ingevuld, aarzel dan niet om hulp in te schakelen.
Het is zoveel makkelijker om het samen met iemand aan te gaan.

Een gevoel van LEEGTE....

Leegte
Mensen met eetproblemen voelen zich vaak leeg van binnen. Leeg, eenzaam, steeds een tekort voelen, bang om te kort te komen….dit zijn vaak woorden die ik hoor in de praktijk.
Deze leegte is vaak al jong ontstaan. Cliënten herinneren zich dit gevoel meestal al van kinds af aan.
Ze hebben zich vaak niet begrepen gevoeld door hun omgeving/opvoeders.
Anderzijds is deze leegte meestal ook ontstaan door een karakter en/of bepaalde omstandigheden. Meestal zijn deze kinderen zich heel erg gaan aanpassen aan de buitenwereld. Het is vaak een combinatie van factoren waardoor ze het gevoel hebben zichzelf verloren te zijn.* (zie ook “ik weet eigenlijk helemaal niet wie ik ben“…) - en er dus ook een diep gevoel van leegte ontstaat binnen in.

Het tegenovergestelde van leegte is Vol zijn - Gevuld zijn - overvloed voelen/zijn. Eigenlijk gevuld zijn met jezelf, met je wezen, dat je je goed voelt om wie je bent en dat betekent dat je zowel je positieve als negatieve kanten accepteert. Mijn ervaring is dat als mensen zich meer gevuld/vol met zichzelf voelen, ze zich dan niet meer zo leeg voelen.
En dan….hoor ik mensen ook ineens zeggen: ik heb veel minder behoefte aan eten.
Ja, want het eten is vaak begonnen om ook dit gevoel van leegte te dempen. Om die hele pijnlijke gevoelens van leegte als kind te hoeven ervaren. Om niet de pijn te hoeven voelen van je weer te moeten aanpassen.

Het bijzondere is nu, dat als je aan de problemen onder de eetproblemen werkt, bijvoorbeeld dit leegte gevoel - dan verandert langzaam aan dit tekort/leegte gevoel, en ook je neiging om je steeds vol de proppen, want je wordt gevulder met jeZelf. Je wezen wordt gevuld. Het zijn als het ware communicerende vaten.

Hoe dan?
Hoe dit proces werkt is heel verschillend. De overeenkomst is wel dat er meer zelfvertrouwen, meer een goed-zijn gevoel ontstaat bij diegene die bezig is met dit proces. De één krijgt dat door meer complimentjes te vragen en te ontvangen, door zijn lichaam liefdevol in te gaan smeren, door zijn creativiteit te gebruiken, door zijn Ware ik, te leven. Je ware ik is sowieso gevuld! Vol - overvloedig, en heeft nergens een tekort aan.
Ook is het essentieel om vanuit je waarden, meer vanuit wat voor jouw zinvol is - te gaan leven. Werken aan zingeving is daarom een belangrijk onderdeel in het boek van Joanna Kortink; en daar werk ik ook heel bewust aan.
Waar ga jij van zin deren? Waar sta jij voor in vuur & vlam? Dat weer ontdekken, en daar ook uiting aan geven, en je creativiteit weer laten stromen, is een mooi onderdeel van het proces.
De reis naar meer meer gevuld zijn van binnenuit in plaats van het leegte gevoel met eten te willen dempen.

Haptotherapie is ook een hele mooie aanvulling om die gevuldheid ook echt in je lijf te gaan voelen. Mensen zeggen vaak: ‘ik weet wel dat ik de moeite waard ben’ - maar ik kan het niet voelen.” Dat is ook logisch. Deze basis ontbreekt vaak - omdat de jonge kinderen met eetproblemen niet affectief bevestigd zijn. D.w.z.: niet hebben gevoeld en ervaren dat ze goed zijn, zoals ze zijn. Dat ze daarvoor niets hoeven te doen - maar dat ze mogen zijn wie ze zijn.
Het bijzondere van haptotherapie is dat je dat basisgevoel van goed zijn, nog altijd kunt ontvangen…..hoe oud je ook bent.
Er zijn echter ook andere mogelijkheden, zoals hierboven beschreven.
In mijn beleving gaat het erom dat je je goed zijn gaat ervaren in plaats van het lege gevoel dat jij niet goed bent zoals je bent, of dat je daarvoor iets moet presteren.
En daarvoor zijn er vele wegen die naar Rome leiden.

Tip: vraag eens aan je omgeving of ze jou drie complimenten willen geven. En kijk of je deze ook echt kan ontvangen.

Je machteloos voelen

Tekst volgt