Volwassen worden

Graag deel ik met jullie dit verhaal van Claudia....het beschrijft zo mooi de weg van Volwassen worden, zij noemt dit ook een paar keer.

Citaat van Claudia:
“Heb net m'n mail van gisteren nog even doorgelezen en wat me vooral bijblijft en vandaag ook weer opvalt is het slinkse automatisme waarmee de regelgever mij als het ware dirigeert. Ook vandaag is hij bijna als een continue schaduw bij me en ik moet echt moeite doen om te zorgen dat hij m'n ware ik niet overschaduwd...En het voelt zo irritant maar toch ook heel vertrouwd, vertrouwder dan de ware ik eigenlijk (maar de ware ik voelt wel VEEL prettiger, het is een totaal andere vibe van waaruit ik dan handel).
Blijft een intens proces om al je handelingen ineens zo te doorzien en vaak ook nog niet weten hoe ik anders kan handelen dan vanuit de regelgever, imagogevoelige of vluchtende.....Wat ik me nu ook realiseer is dat de eetbuien voor mij altijd een overduidelijke manier waren (en soms ook nog zijn) om te vluchten voor grote-mensen-gevoelens (angst, verdriet, leegte, woede), maar dat het onder controle willen houden van m'n eten en lijf dat eigenlijk net zo is.
Ik kan niet zeggen waar ik nu precies voor vlucht (kan wel herleiden waaruit het ontstond toen ik jonger was en daar ontstaat nu toch ook wel meer 'begrip' voor, hoewel het oordelende naar mezelf ook wel heel sterk terugkomt steeds). Het is niet iets heel tastbaars, maar uiteindelijk kom ik denk ik toch terecht bij de vlucht voor een oordeel/afkeuring van mezelf, gebrek aan volledige zelfacceptatie eigenlijk....jeetje wat raakt het me als ik dit schrijf, ik schiet helemaal vol. Ik ben ZO bang voor mezelf dus, voor m'n volledigheid, m'n complete ik in karakter/lijf/gevoelsleven en ook wel m'n kracht (moet ook weer denken aan de inauguratiespeech van nelson mandela).
Misschien wel bang om te ontdekken wie ik werkelijk ben als volwassen vrouw, heb mezelf toch klein gehouden in vele opzichten...niet in alle, want ik zie ook abslouut dat ik wel voor sommige delen van mezelf en het leven verantwoordelijkheid durf te nemen en dat aankan (moederschap, volwaardige liefdesrelatie, pure vriendschappen etc), maar het gaat denk ik juist om het niet willen voelen van bepaalde onderdelen van mezelf en het leven, de totaliteit gewoon lastig vinden.
Zie nu ineens het beeld voor me van een cartoon waarin ik als een stripfiguurtje heel hard in m'n eentje achter mezelf aanren in een soort cirkelvormige renbaan en vonken en stofwolken achterlaat en niet meer weet hoe ik moet stoppen en me achtervolgd voel door m'n eigen stofwolken....een soort continue wedstrijdje/race met mezelf en mijn eigen bedachte spelregels, niet verder kijkend dan de renbaan waar ik me in bevind omdat de grote wereld daarbuiten wel heel erg lonkt, maar ook eng is want dan moet je echt op jezelf vertrouwen omdat je de weg niet kent....."

Volwassen worden……..

1 van de uitdagingen/doelstellingen van de begeleiding bij eetproblemen - is dat je leert volwassen te worden, op eigen benen te gaan staan. Vaak leven we nog vanuit een kind-deel, en hebben we door ons verleden, door onze eetproblemen niet geleerd om volwassen te worden. Zo zie je vaak dat mensen met eetproblemen nooit echt gepuberd hebben, of juist zo erg, dat er geen weg meer terug was naar huis.

Het volwassen worden vergt een veilige omgeving, een moeder schoot waar je op terug kan vallen, als het je eventjes te veel wordt. Om daarna er weer zelfstandig op uit te gaan.
Pas dan kan je zelf gaan laten zien, je kleur gaan bekennen, en intimiteit met jezelf en ander aangaan. Als laatste fase hoort daar de volwassenheid/zelfstandigheid bij.
In de begeleiding vind ik veiligheid dan ook essentieel, vandaar uit kan je stappen gaan maken, en kan je kleur gaan bekennen!
Dit proces van veiligheid - eigenheid - intimiteit - zelfstandigheid, is een proces wat we vele malen in ons leven doorlopen. Het is nooit te laat om dat te leren. Dat vind ik zelf zo’n mooi uitgangspunt van de haptotherapie.
Als je leert om veiligheid in jezelf te gaan ervaren, dan is het ineens heel anders omgaan met de wereld, en met je eetproblemen.
Vandaar dat ik graag met aanraking, positiebepaling uit de haptotherapie werk.
Om de zo broodnodige veiligheid in je zelf aan te gaan boren.

Ik mocht dit bijzondere mailtje van een cliente aan jullie laten lezen. Het laat zo mooi de weg naar volwassenheid - die deze dappere vrouw aan het lopen is - zien.