Ik ben IK!

Hoe meer mensen ik in de praktijk ontmoet, hoe duidelijker het me wordt....of ik nu een puber zie, of een vrouw van 40 jaar...een man van 50…
Bij allemaal hoor ik door klinken: ‘laat mij nou gewoon mij zijn’.
Ik vind dat zo bijzonder, en het maakt me ook dankbaar – dat ik mee mag luisteren naar wat een puber graag wil, en dat ik dat dan nog steeds hoor bij oudere vrouwen/mannen. Als een soort fluistering door de praktijk heen, door het leven heen….

Een universeel verlangen
Zou het zo simpel zijn??? Is dit een diep verlangen van vele mensen? Gewoon jezelf mogen zijn. Het meisje die zegt: ‘ik heb het nodig om even met muziek in slaap te vallen, waarom mag dat niet van mijn ouders?’ De vrouw: ‘ik hoef niet meer zo nodig veel vrienden te hebben, ik kan tegenwoordig ook zo genieten van mijn eigen gezelschap..’

Het meisje wordt aan regels gebonden door haar ouders, de vrouw wordt aan regels gebonden door haar zelf, en/of de vriendengroep waar ze onderdeel van uit maakt. De regels van haar ouders klinken er in door…..

Ik bepaal wat er gebeurd
En waarom dan eetproblemen? Omdat dat letterlijk een middel is waar JIJ de MACHT hebt. Het is me zo duidelijk. Het wordt wel altijd geschreven dat het voor meisjes met anorexia een middel is om de macht te hebben. Maar het geldt eigenlijk voor alle eetproblemen, klein of groot. Het pubermeisje zegt letterlijk: ‘dan ga ik maar lekker snaaien als ze niet thuis zijn, dan bepaal ik lekker wat er gebeurd’……

Oude pijn
De zin die er ook erg bij hoort is: IK bepaal wat er gebeurd’. Bij vrouwen/mannen komt er vaak dan een (oude) pijn omhoog van vroeger, waarin zij helemaal niet mochten bepalen wat er gebeurde. En vaak kan je dat als kind ook niet bepalen: naar muziek mogen luisteren is nog onschuldig, maar mishandeling, zieke ouders, overleden ouders, scheiding, etc. Vaak kunnen we helemaal niet bepalen wat er gebeurd in het leven…..en dat is nou weer de paradox….

De paradox
Enerzijds kunnen we op deze volwassen leeftijd veel meer bepalen wat er gebeurd, en wat er voor jou belangrijk is, en daar ook voor gaan staan: het leven leiden dat bij jou past in plaats van de ‘aangepaste’ versie.
Anderzijds gaat het er ook over dat we onze kwetsbaarheid durven te zien en ervaren, dat we in wezen kwetsbaar zijn, dat de liefde daar ook over gaat. Dat we bereid moeten zijn ons te laten raken, dat verlies bij het leven hoort. En dat dingen ook pijn doen….en zit de vrijheid er ook in om te kunnen zeggen: IK bepaal helemaal niet wat er gebeurd….dat doet het leven, en ik ben ten volle bereid om me daar aan over te geven…