maandag 27 september 2010

Wat als we nou goed genoeg zijn zoals we zijn?


In navolging op mijn vorige bericht; deel ik graag met jullie de site van Oriah Mountian Dreamer. Zij heeft onderstaand prachtige gedicht gescheven.
Ook gaat zij ervan uit dat we al goed genoeg zijn, we hoeven niet te veranderen, we hoeven ons alleen maar te herinneren wie we in wezen zijn.


The Invitation by Oriah

It doesn’t interest me
what you do for a living.
I want to know
what you ache for
and if you dare to dream
of meeting your heart’s longing.

It doesn’t interest me
how old you are.
I want to know
if you will risk
looking like a fool
for love
for your dream
for the adventure of being alive.


It doesn’t interest me
what planets are
squaring your moon...
I want to know
if you have touched
the centre of your own sorrow
if you have been opened
by life’s betrayals
or have become shrivelled and closed
from fear of further pain.


I want to know
if you can sit with pain
mine or your own
without moving to hide it
or fade it
or fix it.


I want to know
if you can be with joy
mine or your own
if you can dance with wildness
and let the ecstasy fill you
to the tips of your fingers and toes
without cautioning us
to be careful
to be realistic
to remember the limitations
of being human.


It doesn’t interest me
if the story you are telling me
is true.
I want to know if you can
disappoint another
to be true to yourself.
If you can bear
the accusation of betrayal
and not betray your own soul.
If you can be faithless
and therefore trustworthy.


I want to know if you can see Beauty
even when it is not pretty
every day.
And if you can source your own life
from its presence.


I want to know
if you can live with failure
yours and mine
and still stand at the edge of the lake
and shout to the silver of the full moon,
“Yes.”


It doesn’t interest me
to know where you live
or how much money you have.
I want to know if you can get up
after the night of grief and despair
weary and bruised to the bone
and do what needs to be done
to feed the children.


It doesn’t interest me
who you know
or how you came to be here.
I want to know if you will stand
in the centre of the fire
with me
and not shrink back.


It doesn’t interest me
where or what or with whom
you have studied.
I want to know
what sustains you
from the inside
when all else falls away.


I want to know
if you can be alone
with yourself
and if you truly like
the company you keep
in the empty moments.


By Oriah © Mountain Dreaming




Nog een stukje van haar site
Questions and Answers: Oriah Mountain Dreamer
In Chapter 1 of The Dance you mention that you wish you'd had the insight from the Grandmother before you'd gone through the whole process of seven chapters. How did your writing, your ideas, and insight change after the Grandmother's visit to you in your dream? How has your life or your sense of your life changed since then?

Well, the Grandmother in the dream told me I was headed in the wrong direction. She said, "The question is not why are you so infrequently the people you really want to be but why do you so infrequently want to be the people you really are." And then she answered the question saying, "Because you have no faith that who you are is enough." And she continued, "But it is. Your true nature as human beings is compassionate, and this essential nature makes you capable of being intimately and fully present. Who you really are is enough." I have doubted, questioned and quibbled with this insight a thousand times since that night but the truth is that I knew when she said it that it was true and I also knew that it would change everything- what I was writing in the book, how I lived my life and what I had to offer to others. If who we are is essentially flawed then the task is to change, to transform our essential nature. But if who we essentially are is enough, our task is to unfold, to become who we are.

Of course, you cannot help but ask- if my essential nature is this wonderful compassion than how come I behave so badly some of the time? The Dance is my exploration of some of the times when my actions are not directed by this essential compassionate nature. It is an examination of how we can remember who and what we really are even when we are frightened. If The Invitation was a declaration of intent, The Dance is about how to live this intent in a human life.

The Invitation has been such a phenomenon, has its success changed your life at all? Did it bring any unwanted consequences?

The success of The Invitation has brought change, and change- even when it is for the better in many ways- takes some adjustment. It is lovely not having to figure out how to hustle up the money for my son's unexpected school trip, or the increase in the phone company's rates. It has given me the opportunity to focus on writing and then, as the books come out, to travel and speak to many people. All this is good and I feel very blessed. The hard part is really what is always hard- staying in touch with my deepest self and maintaining my connection with that which is larger than myself in the midst of a busy life. It's not so much that my life is busier but the form of the busyness has changed and with new situations- like being on the road- I have to have new strategies for making sure I carve out enough silence, enough time alone to do my daily practises and stay deeply connected to who I am. I am learning now to do this in the midst of a changing life.

What do you hope people will get from reading The Dance and how do you hope it will have made an impact?

When I write a book my first prayer is that it do no harm, and I feel that in writing The Dance I came very close to writing a book that could have done harm. Before the Grandmother's insight and direction I was at risk of writing- out of the sincerest good intentions- yet another book that would say to us all, "This is our problem. This is what is wrong with each of us. This is what we need to change in order to live our soul's intentions." I don't think the world needs another book urging us to move faster, try harder, change more. I know I don't.

I hope that reading The Dance will give others a sense of their inherent nature as compassion, will give us all a sense that who and what we really are is truly enough. I also hope it will help us pay attention to how we lose this sense of ourselves and our connection with that which is larger than ourselves so we can consciously cultivate remembering who and what we are. I hope The Dance will be one of the many places where we feel what the Sufi poet Hafiz calls the "encouragement of light" that helps us unfold and be all we truly and essentially are.

donderdag 23 september 2010

Ik moet zo mijn best doen

“Ik moet zo mijn best doen” is iets wat ik vaak hoor in de praktijk.
Vooral vrouwen hebben een hele hoge standaard, en voelen ook vaak dat ze hun best moeten doen.
Dit impliceert echter dat we in wezen dus niet goed zoals we zijn.
We moeten immers ons best doen. Blijkbaar zijn we niet goed genoeg zoals we zijn.

Dit knagende onrust gevoel is vaak een reden tot (vr)eten, immers wie zich niet goed genoeg voelt, voelt zich vaak leeg en onvoldaan. Dit eten is dan weer een reden tot een schuldgevoel, en nog meer eten, en je nog meer afgesloten voelen van jezelf.

Stem geven aan dit deel van ons dat denkt dat het zijn best moet doen, is heel essentieel.
Waarom moet je zo je best doen, dan?
Je krijgt dan allerlei antwoorden, waaruit blijkt dat dit deel denkt dat het dus niet goed genoeg is.

Herken jij dit ook in jezelf? Het herkennen van dit stemmetje is al de 1e stap, vervolgens gaat het om aanvaarden van dit deel. We hoeven er geen oordeel over te hebben, maar vanuit mededogen hier naar kunnen kijken is eigenlijk wat dit deel vraagt.
Veel mededogen - en vanuit de aanvaarding kunnen we dan ook kennis maken met het deel in ons dat niet zijn best hoeft te doen.
Dat deel hebben we namelijk ook!
Een fijn, wijs deel dat ons dat heel goed kan vertellen.

Probeer het maar eens.
Schrijf maar eens op: Ik ben het deel van …..dat niet haar best hoeft te doen, want…

Verder raad ik mensen ook aan om contact te maken met dit deel in hun lichaam, dit deel voelt als ruimte, en dat andere deel voelt als gesloten, als verkrampt. Dus dit deel ook echt in je lichaam verankeren is belangrijk. Dat je altijd terugkan naar dit deel in jouw lijf, soms heb je daar een ander voor nodig, om jou in contact met dit ruime, veilige, alles omvattende deel te brengen.
Waardoor jouw lijf weer jouw basis wordt. Jouw basis veiligheid, waar je niets hoeft, waar de ander niets hoeft, waar je echt kan ont-moeten.

Quote:
Niet je best doen!
Als kind wordt ons verteld dat we altijd ons best moeten doen. En dat klinkt logisch, want je best doen is de beste garantie om de mensen om ons heen tevreden te stellen. De juf zegt dan ook: "Hij/zij doet goed zijn/haar best". En iedereen is tevreden. En zo wordt ons geleerd ons best te doen om maar vooral de mensen om ons heen te pleasen. Maar is het wel onze taak om anderen altijd tevreden te stellen? Je doet namelijk je best voor anderen, maar hoe zit het nou met jou? Doe je wel je best voor jezelf? Of heb je ook gewoon eens zin om helemaal niets te doen, of bewust een hele simpele oplossing te kiezen. Of moet je altijd in de kramp blijven zitten van je best doen? Mag je eigenlijk wel kwaad worden omdat je het zat bent, altijd je best te moeten doen?
Weekopdracht 10: als je weer eens je best doet, ga dan eens na waarom je je best doet. En voelt het aan als warm en licht, als inspirerend, of voelt het aan als last, als kramp, als stress. Wat leer je hiervan?
(bronvermelding: www.de-spirituele-hulplijn.nl)

dinsdag 14 september 2010

Heelheid

"Sweep away the dust from your heart
and look inside how beautiful you are"
Maya Mehibal-Heera

HEELHEID
Wat betekent nou dat eigenlijk? Ik ga als mens ervan uit dat wij allemaal HEEL en COMPLEET zijn.
Dit betekent dat ik alle dingen accepteer die in mij en jou aanwezig zijn. Mijn goede kanten, mijn minder goede kanten. Mijn zwarte kanten, mijn witte kanten. Dat lukt natuurlijk niet altijd, en ook dat is helemaal o.k. Als het wel lukt, is er een diep gevoel van vrede.

Mijns inziens is de heelheid weer ZIJN - de weg naar genezing uit eetproblemen. Totale aanvaarding, acceptatie van onszelf.
De weg naar Zelf Liefde.
Als we dit eenmaal in ons zelf gaan zien, gaan we dat in iedereen om ons heen zien, en dan worden we steeds liefdevoller en in staat om ons zelf te delen.

Misschien herken jij juist dat je alleen maar een hekel aan jezelf hebt, en steeds commentaar op alles wat je doet.
Dat klopt ook, vaak heb je als je eetproblemen hebt, zo’n sterke innerlijke criticus. Dat die wel 95% van je wezen uitmaakt.
Gelukkig is er altijd een gezond deel in ons aanwezig, al is die maar 1%!
Juist dat gezonde deel maakt dat je toch hulp zoekt, en bijvoorbeeld dit weblog nu leest.
Het gezonde deel in jou sterker maken, is eigenlijk de weg uit de eetproblemen. Zorgen dat die weer aan het roer komt te staan.
Je Ware Ik, Je stralende Ik, diegene die je in wezen bent.
Vaak diep verstopt onder de stof…van allemaal negativiteit, van de innerlijke criticus.
Leren ontdekken wie die Innerlijke criticus in ons eigenlijk is, en wat zijn bedoeling is, is een mooi proces.
Wat niet altijd even makkelijk is. Maar de uiteindelijke beloning van zelfacceptatie, en zelfs eigenliefde is een grote beloning.
Tegenwoordig zeg ik ook dat eetproblemen eigenlijk een ‘blessing in disguise’ zijn, want juist door de eetproblemen ga je aan je zelf werken, aan de problemen eronder, en krijg je de mogelijkheid om je Ware Ik weer te ontdekken.
Veel succes op deze weg.

maandag 6 september 2010


Steeds naar binnen keren….

In de begeleiding nodig ik je eigenlijk steeds uit om naar ‘binnen te gaan’. Wat is dat nou eigenlijk ‘naar binnen gaan’ en hoe doe je dat?
Tenslotte hebben we dat vaak afgeleerd omdat we dat te spannend vonden, te ingewikkeld, te kwetsbaar, en zo hebben we overleefd, en manieren gevonden om onze maskers op te zetten.

Nathalie: ‘ ik wil eigenlijk niet voelen wat er te voelen valt, liever doe ik net alsof alles goed gaat, en zet ik mijn vrolijke gezicht op. Stel je voor dat ik zou zeggen wat ik echt voel’.

Dit is iets wat ik vaak tegen kom in de praktijk. We hebben onszelf afgeleerd om te voelen wat er te voelen valt! We maken een onderscheid in wat we wel en niet willen voelen; de zogenaamde leuke gevoelens zijn welkom, maar de minder leuke gevoelens willen we niet voelen. Helaas werkt het zo niet, want gevoelens zijn net als strandballen die je onder water duwt, ze komen toch wel omhoog, maar dan misschien via hoofdpijn, buikpijn of een woedeaanval op je kind, partner.

Terwijl je gevoelens je zulke belangrijke dingen te vertellen hebben. Zo heb ik ontdekt dat er onder boosheid altijd angst, verdriet zit. En ik vraag je dit niet te geloven, maar voor je zelf te gaan ontdekken wat jij onder je gevoelens ontdekt. Het zijn namelijk echt PARELS…..
Onder onrust zit bijvoorbeeld vaak ook een mooi cadeau, er zit vaak iets spannends onder, misschien wel een droom die je hebt (b.v. een eigen winkel beginnen) of het feit dat je je baan wilt opzeggen.

Als we nu stelselmatig die gevoelens onderdrukken, komen we ook niet bij deze gevoelens die je dus echt wat te vertellen hebben. En die je ook helpen je ware aard te leven. Dat waar jij hiervoor op aarde bent.

Er zijn verschillende manieren om naar binnen te gaan, om zo beter bij je gevoelens te kunnen stilstaan. Je bijvoorbeeld contact maken met het gevoel, door er je hand op te leggen, en zo in alle zachtheid het gevoel te onderzoeken, het mag er helemaal zijn het gevoel. Verken het gevoel eens, wat voor vorm heeft het, wat voor kleur, etc. Door helemaal bij het gevoel te zijn, geef je het de ruimte, aanvaard je het, geef je het aandacht. En dat is ook het enige wat een gevoel wil! Het wil gevoeld worden.

Ook kan je d.m.v. je ademhaling volgen, meer in contact komen met jezelf, en meer naar binnen keren.
Contact maken met je lijf is dus essentieel om bij een gevoel te komen.
Haptonomie is daar ook een mooie manier voor.
Meditatie is een andere manier om naar binnen te keren; alleen bekijk je dan meer je emoties van een afstand in plaats van dat je er helemaal contact mee maakt. En ook dat kan zeer behulpzaam zijn; om zo ook de keuze te hebben ga ik een gevoel verkennen of ga ik er met een afstand naar kijken (om het misschien alsnog daar te durven verkennen).
Stilte is in ieder geval bij alle manieren essentieel. Stilte die we zo vaak ontvluchten…en die in onze maatschappij niet altijd zo makkelijk te vinden is.
Toch wil ik je uitnodigen om steeds weer even je ogen dicht te doen, en te voelen wat er zich binnen in jou afspeelt……uiteindelijk zal je daardoor steeds minder hoeven eten, om de boel te moeten dempen….maar juist door er met open aandacht naar te durven kijken; ga je ontdekken dat je gevoelens helemaal niet hoeft te dempen!
Begin er nu mee…..doe maar even je ogen dicht, en voel wat er in jou leeft, NU op dit moment.